حد پایداری نانو ذرات فریت کبالت در دزهای تزریقی

در سال های اخیر توجه به نانوذرات مغناطیسی به دلیل پتانسیلشان برای کاربرد در حافظه های مغناطیسی با حجم بالا و پزشکی برای بررسی و یا حامل های دارو افزایش یافته است. از آن جا که پتانسیل مغناطیسی درونی یک ماده و مغناطیس پذیری آن ، که می تواند روی توزیع و اندازه ذرات کلوئیدی تأثیر گذار باشد پارامترهای اولیه در دز تزریقی هستند. بنابراین رابطه بین دز و توزیع ذرات نانو ساختارهای کریستالی که تابعی از پتانسیل متقابل ساختار کریستالی – مغناطیسی است ، مهم می باشد و از طرفی دیگر این پتانسیل متقابل تابعی از پارامترهای مشخص زیر می باشد : 1. قدرت و طول پیوند و فاصله موثر بین مولکولی 2. زاویه دو قطبی های مغناطیسسی با محور تقارن ساختار کریستالی 3. میدان مغناطیسی اعمال شده و شدت آن. در این پروژه به دنبال مینیمم انرژی پتانسیل پایداری متقابل ساختار کریستالی مغناطیسی می باشیم. جائیکه استقلال ذرات مغناطیسی حفظ شده و از چسبندگی و کلوخه ای شدن نیز جلوگیری می کند.